Gil Jourdan 00 (geliştirilmiş olarak)

1963 yılında Tillieux, Spirou'nun "özel tatil" ekinden (No. 1316, 4 Temmuz) yararlanarak okuyucularına kısa bir Gil Jourdan'sız Gil Jourdan öyküsü sundu... Takip (La Poursuite)'de Crouton ve Yusufçuk arasındaki ilişkinin kaotik kökenlerini ve ikincisinin hapse atılmasını keşfediyoruz. Yusufçuk kaçıyor (Libellule s'évade)'dan yedi yıl sonra üretilen bu öykü, esasen serinin ilk albümüne bir giriş niteliği taşıyor. Bu nedenle daha önce paylaştığım bu vak'ayı elden ve gözden geçirip 1. albümün önüne koymayı uygun gördüm. Hadi bakalım...

CROUTON, BAY TILLIEUX'YA DİYOR Kİ:
"MUTLU DEĞİLİM."

Bugün Crouton stüdyoma geldi ve masama oturdu.
CROUTON. - Ben mutlu değilim!
BEN. - İnsanlar zaten hep mutlu olmadıklarını söylerler.
CROUTON. - Özellikle ben. Ve bunun için iyi bir sebebim var.
BEN. - Mutlu musun?
CROUTON. - Hayır, mutlu değilim! Kendini benim yerime koy. Bir milyon okuyucunun önünde alay edilmeye dayanabilir misin?
BEN. - Abartmayalım.
CROUTON. - Ne demek istiyorsun? "Spirou'nun bir milyon okuyucusu yok mu?
BEN. - Beni yanlış anladın. Yani, seni aptal yerine koymuyorum.
CROUTON. - Bu konuyu bilmeden rahatça konuşuyorsun. Gayet açıktır ki 'Kaçış'ta benim rolümü sen oynamıyorsun.
BEN. - Benim için çok zor olurdu.
CROUTON. - Bu hikâyeyi neden anlattın?
BEN. - Okuyucuların, Gil Jourdan onu dürüst bir adam yapmadan önce Yusufçuk ile ilişkinizin nasıl olduğunu bilmek isteyeceklerini düşündüm...
CROUTON. - Hapisten kaçmasına yardım ederek. "Yusufçuk kaçıyor" dediğiniz hikayeyi hatırlayacağım.
BEN. - Casimir Delavigne gibi diyebilirim ki: "Çoğu zaman büyük bir suç erdeme yol açar". Ama lütfen, bu konuya tekrar girmeyelim. Sonunda Jourdan'ın sana karşı çok iyi olduğunu gayet iyi biliyorsun.
CROUTON. - Öyle olsun! Ama benim aracılığımla tüm polis teşkilatını hedef aldığının farkında mıydın?
BEN. - Bunu düşünmeye değer.
CROUTON. - Bilseydim, gelmezdim.
BEN. - İşte buradasın, kendin servis ediyorsun ama başkasının sana servis etmesine izin vermiyorsun.
CROUTON. - Bu farklı bir şey.
BEN. - İstisnasız hiçbir kural olmadığını kabul ediyor musunuz?
CROUTON. - Tabii ki.
BEN. - Dolayısıyla, a priori, tüm kuralların bir istisnasıdır.
CROUTON. - Nereye varmak istediğini görebiliyorum.

BEN. - Polis etkilidir, bu kimsenin tartışmayı hayal bile edemeyeceği bir gerçektir.
CROUTON. - İşte buradayız! Hizmetliden Emniyet Müdürüne kadar, benim dışımda herkes etkilidir. Başka bir deyişle, ben bir aptalım.
BEN. - Bu kelimeye kesinlikle itiraz ediyorum. Savurgan, dalgın, bazen tutarsız, evet... ama aptal değil!
CROUTON. - Ah
BEN. - Hatalarını telafi edecek niteliklere sahipsin. Sen işin kaymağısın. Sana bir örnek vereyim: "Takip"te otuz gün uzaklaştırma verdiğin memuru rapor ettin mi?
CROUTON. - Tabii ki hayır; kötü ruh halimden o sorumlu değildi.
BEN. - İşte böyle. Aslında, herkes seni seviyor. Sen tatildeyken Adli Polis ofisleri, asık suratlı meslektaşlarınızın bir cenaze töreni için toplanmış gibi göründüğü ölüm odaları gibidir: fantezi ölmüştür. Ve herkes şöyle düşünüyor: "Yaşlı Crouton'un dönmesini sabırsızlıkla bekliyorum. Ona ihtiyacımız var". İşte bu, sana ihtiyacımız var. İyi eğlenceler... ve inan bana, herkes bunu yapamaz.
CROUTON. - Kısacası, benim bir varlık sebebim var.
BEN. - Sana ne söylüyorum?
CROUTON. - Ben işe yaramaz değilim.
BEN. - Tam tersine.
CROUTON. - Bunu duyduğuma sevindim.
BEN. - Sonunda mutlu olacağını biliyordum. Artık bana kızgın değil misin?
CROUTON. - Hem de hiç! Ve bunu sana katıldığım bir sonraki Gil Jourdan soruşturması hakkında bazı ilginç ipuçları vererek kanıtlayacağım. Görüyorsun ya...
BEN. - Oh hayır, Müfettiş, burada olmaz... okuyucuların önünde olmaz, yoksa mutlu olmam... Hadi!

Karşıdaki bara gidiyoruz, orada iki tonik içerken Müfettiş Crouton bana yakında sizinle paylaşacağım olağanüstü bir hikaye anlatıyor.

"Crouton dit à M.Tillieux : Je ne suis pas content" Maurice Tillieux (Editoryal)